« Ο Μότσαρτ δεν είχε κάποιο έμφυτο πνευματικό χάρισμα. Ήταν καλός μουσικός σε νεαρή ηλικία, αλλά τα σημερινά παιδιά – θαύματα, δεν θα είχαν τίποτα να ζηλέψουν απ΄αυτόν.Αυτό που πιστεύουμε σήμερα είναι ότι ο Μότσαρτ είχε ό,τι και ο Τάιγκερ Γουντς : Την ικανότητα συγκέντρωσης για μεγάλα χρονικά διαστήματα και έναν πατέρα προσηλωμένο στη βελτίωση των δεξιοτήτων του γιου του. Ο Μότσαρτ έπαιζε πολλές ώρες την ημέρα πιάνο σε μικρή ηλικία, οπότε συμπλήρωσε τις 10.000 ώρες πρακτικής εξάσκησης του νωρίς και, από εκεί και πέρα, εξέλιξε τις ικανότητες του. Οι πιο πρόσφατες έρευνες κάνουν λόγο για μια πιο πεζή, δημοκρατική, ακόμη και πουριτανική αντίληψη για τον κόσμο.Το κριτήριο για να διαχωρίσουμε μια ιδιοφυΐα από κάποιον απλώς επιτυχημένο δεν είναι ούτε ένα θείο χάρισμα, ούτε ο δείκτης ευφυίας που γενικά δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την επιτυχία κάποιου στη ζωή ακόμη και όταν πρόκειται για δραστηριότητες όπως το σκάκι. Αντιθέτως, είναι η συνειδητή πρακτική εξάσκηση. Οι κορυφαίοι καλλιτέχνες και αθλητές περνούν ατελείωτες ώρες αυστηρής εξάσκησης.Τα αποτελέσματα πρόσφατων ερευνών που πραγματοποιήθηκαν από κορυφαίους ψυχολόγους, όπως ο Κ. Αντερς Ερικσον, ο αείμνηστος Μπέντζαμιν Μπλουμ και άλλοι, έχουν συγκεντρωθεί σε δύο νέα απολαυστικά βιβλία : το “TheTalent Code” του Ντάνιελ Κόιλ και το “Talent is Overrated” του Τζεφ Κόλβιν.Εάν θέλετε να φανταστείτε πώς μπορεί να εξελιχθεί μια κλασική περίπτωση ιδιοφυΐας σκεφτείτε ένα κορίτσι με λεκτικές ικανότητες λίγο πάνω από το μέσο όρο. Δεν χρειάζεται να έχει μεγάλο ταλέντο, μόνο τόσο ώστε να αποκτήσει μια αίσθηση υπεροχής . Μετά θα έπρεπε να συναντήσει, ας πούμε, ένα μυθιστοριογράφο, ο οποίος κατά σύμπτωση θα έχει κάποια κοινά χαρακτηριστικά με το κορίτσι. Ίσως να κατάγονται από την ίδια πόλη, να είναι συμπατριώτες ή να έχουν γενέθλια την ίδια μέρα, οτιδήποτε θα μπορούσε να δημιουργήσει μια αίσθηση ομοιότητας.Αυτή η γνωριμία θα δώσει στο κορίτσι μια εικόνα του ενήλικου εαυτού της.Όπως τονίζει ο Κόιλ, θα του δώσει μια γεύση ενός μαγευτικού κόσμου, στον οποίο μπορεί να μπει κάποτε. Μάλιστα, θα βοηθούσε πολύ αν ένας από τους γονείς του κοριτσιού είχε πεθάνει όταν εκείνο ήταν 12 ετών, γιατί αυτό θα το μπόλιαζε με ένα βαθύ αίσθημα ανασφάλειας και θα το τροφοδοτούσε με άσβεστη δίψα για επιτυχία.Οπλισμένο με αυτή τη φιλοδοξία, το κορίτσι θα διαβάζει διαρκώς μυθιστορήματα και βιογραφίες συγγραφέων. Έτσι θα αποκομίσει βασικές γνώσεις για το αντικείμενο του και θα αποκτήσει την ικανότητα να ερμηνεύει το βαθύτερο νόημα ενός βιβλίου, καθώς και αντιλαμβάνεται γρήγορα την τεχνική με την οποία γράφτηκε . Στη συνέχεια θα αρχίσει να εξασκείται στη συγγραφή.Ο Κόιλ περιγράφει μια ακαδημία τένις στη Ρωσία, όπου πραγματοποιούνται αγώνες χωρίς μπάλα. Στόχος αυτής της άσκησης είναι η απόλυτη αφοσίωση στην τεχνική.
Ακολουθώντας αυτή τη μέθοδο εξάσκησης, καλλιτέχνες και αθλητές επιβραδύνουν τη διαδικασία αυτοματισμού. Ο εγκέφαλος θέλει να μετατρέψει τις συνειδητές δεξιότητες που απέκτησε πρόσφατα σε ασυνείδητες, αυτόματες δεξιότητες. Ο εγκέφαλος συμβιβάζεται εύκολα με το μέτριο. Με την αργή εξάσκηση, το διαμελισμό των δεξιοτήτων σε μικρά κομματάκια και την επανάληψη, ο αφοσιωμένος μαθητής αναγκάζει τον εγκέφαλο του να αφομοιώσει μια καλύτερη τεχνική.
Στη συνέχεια η μικρή συγγραφέας μας θα βρει ένα μέντορα που θα την καθοδηγεί διαρκώς, κρίνοντας την απόδοση της, διορθώνοντας ακόμη και το παραμικρό λάθος της και ωθώντας την να ανεβάζει συνέχεια τον πήχη. Τώρα πια, επαναλαμβάνει τις ίδιες ασκήσεις δεκάδες φορές ( παραδείγματος χάρη, πώς θα μπαίνουν οι ήρωές της σε ένα δωμάτιο ) και καθιερώνει ένα τρόπο σκέψης βάσει του οποίου θα κατανοεί και θα επιλύει μελλοντικά προβλήματα.
Το κύριο χαρακτηριστικό της δεν είναι η ανεξήγητη ευφυΐα . Είναι η ικανότητα να αναπτύξει μια συνειδητή, κοπιαστική και ανιαρή διαδικασία εξάσκησης. Όπως λέει ο Κόιλ, δεν έχει να κάνει με το ποιος είσαι, αλλά με το τι κάνεις.»
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία: David Brooks The New York Times
Σ.Δ: Ο δρόμος της επιτυχίας από τη μια και ο δρόμος της αρμονικής ανάπτυξης από την άλλη. Ποιον θα επιλέξουμε;
Μελισσάκια στα ηλιοτρόπια 